Als kind zat het zorgzame al diep in mij verankerd. Ik was een hulpverlener pur sang. Logisch gevolg was dat ik na mijn havo besloot om de HBO-Verpleegkunde te gaan doen. Het gedrag van mensen, mijn patiënten, mijn collega's en ook mijzelf fascineerde mij keer op keer.

Hoe komt het toch dat die ene patiënt heel vlot herstelt en de andere patiënt in een vergelijkbare situatie juist enorm worstelt en het herstel op zich laat wachten? Hoe komt het dat die ene collega alles vlekkeloos gedaan krijgt bij deze mevrouw en mijn andere collega's en ikzelf hemel en aarde moeten bewegen om hetzelfde gedaan te krijgen bij deze mevrouw? 

Toen ik zelf twee maal een uiterst stressvolle en complexe zwangerschap doormaakte, ontdekte ik dat het gedrag wat mijn kinderen lieten zien na geboorte, een relatie had met de periode die zij ervaren hadden in mijn buik. Deze stress zag ik instant terug bij mijn kinderen en ook later in hun leventje nog. Daar wilde ik meer over weten en mee doen, dat stimuleerde mij om in de Jeugdgezondheidszorg te gaan werken.

Toen ik op gegeven moment zelf vast liep in mijn leven en Burn-out raakte met twee jonge kinderen, ontdekte ik dat ik iedere keer tegen dezelfde patronen in mijn leven aanliep. Ik cijferde mijzelf altijd weg en zorgde eerst voor de ander. Ik deelde mijn zorgen niet of weinig omdat ik dacht het vooral zelf te moeten doen in het leven. Ik voelde mij vaak eenzaam, terwijl ik de liefste mensen om mij heen had. Totdat ik in mijn geboortealbum op dag 4 een foto zag, waarin ik precies ditzelfde gevoel plotsklaps ervaarde én dan in het kwadraat. Ik realiseerde mij.. Dit... - dit wat ik vaak denk, doe en voel - is niet van nu; Het is iets dat ik ken van al heel lang geleden én wat ik nu nog steeds doe of associeer. Wow!!! 

Hier wil, nee... Hier moet ik meer mee gaan doen!  Voor mijzelf, mijn kinderen, mijn kinderen hun kinderen en hun kinderen. Voor de wereld!

Mijn verhaal

Waar het begon

Alles wat je voedt dat groeit. Voed het positieve.

-x- 
Linda

Toen mijn moeder ruim 27 weken zwanger was van mij, kreeg zij bloedingen - op vakantie in Denemarken - door een voorliggende placenta. Na een paar dagen in het ziekenhuis in Denemarken was het stabiel en moest zij direct met mijn vader naar huis en naar het ziekenhuis daar. Weken bedrust in het ziekenhuis volgden. Ik werd bij 35 weken en 6 dagen randje prematuur en dysmatuur geboren middels een keizersnede. Ik had geen makkelijke start. Ik ademde niet, er was alleen een lichte hartslag. Na intubatie met een volwassen tube en ongeveer 20 minuten beademen lukte het mij om zelf te ademen. Daarna lag ik in de couveuse. Op mijn geboortedag heeft mijn moeder mij alleen van een afstand kunnen zien, liggend in de couveuse met slangetjes en apparatuur om mij heen. Pas op dag 4 mocht ik voor het eerst even uit de couveuse en vastgehouden worden door mijn moeder. In een dik pak met warmtedekens, alleen een klein stukje van mijn koppie was zichtbaar.

Toen ik 22 jaar oud was werd ik voor de eerste keer moeder van onze zoon Wessel. Jong en gewenst. We waren wel verrast door hoe snel het raak was. Paul en ik waren toen 8 jaar samen, woonden in ons nieuwbouwhuis en hadden beiden een stabiele job. Na 5 weken zwangerschap begon de ellende. Spugen. Geen normale ochtendmisselijkheid. Maar 40 spuugsessies of meer op een dag. Hyperemesis Gravidarum. Al snel verloor ik kilo's, kon ik niets meer en moesten we het wel kenbaar maken ook. Uitgedroogd. Diverse opnames in het ziekenhuis volgden. Gevolgd door zwangerschapshypertensie op het einde. Bij 40 weken exact besloot onze kleine man zelf geboren te worden.
Bij de zwangerschap van onze dochter Liv hetzelfde, nu had ik ook sondevoeding nodig. Veel stress én een ouder kind erbij. Zorgen. Kan ik dit kindje wel in leven houden? Red ik dit zelf wel? Gelukkig hadden we de liefdevolle zorg vanuit ons netwerk. Bij 38 weken en 2 dagen besloot Liv met een klein beetje hulp zelf geboren te worden.
Beiden huilden ze excessief. Als nieuwbakken ouders hadden wij soms geen idee wat ons overkwam. Was dit nou die roze wolk?! Hoe kunnen we ervoor zorgen dat ons kind comfortabel is? Zou hij/zij iets mankeren? Komt het door de zwangerschap? Doen wij het verkeerd? 

Inmiddels weet ik: Gedrag vertelt een verhaal en is altijd logisch!

Over mij