Een persoonlijk verhaal
Het is eind Augustus 2009, mijn jongste – Liv – is dan ongeveer 6 wkn oud. Weer heb ik een flink aantal uren met een huilende – lees krijsende – dochter in mijn armen gelopen. Die arme frummel! Het is 15.00 uur als mijn man thuiskomt van zijn werk. Liv is net een kwartiertje daarvoor eindelijk bij mij in slaap gevallen. Toch ziet mijn man direct dat het niet zo rustig is geweest als dat het nu lijkt. De kamer is namelijk nog één grote ontploffing van het speelgedruis van Wessel, die nu lekker te bed ligt voor zijn middagslaap. Aan mijn ogen ziet hij ook dat het weer een intense dag is geweest.
Voorzichtig neemt hij Liv van mij over en legt haar op bed. Snel stop ik het speelgoed van Wes weer in de bakken. En ik begin met het opruimen van de keuken. “Lin, pak jij nu maar je rust, ik ruim wel even op”, zegt mijn man. Ik kruip met de ‘Oei ik groei’, een dekentje en mijn kopje thee op de bank. ‘Me-time’! Binnen een klein half uurtje hoor ik Liv weer huilen. De babyfoon geeft alleen niks aan. Ik zeg tegen mijn man: “Paul, ik word gek óf er is iets mis met die babyfoon! Ik zweer dat ik Liv nu hoor huilen, maar de babyfoon geeft geen alarm. Gisteren tijdens het douchen had ik precies hetzelfde. Toen ik bij haar kon kijken, was ze weer in slaap gevallen… Wil jij even bij haar kijken?” Paul: “Ja lieverd wil ik best doen, maar ik hoor haar inderdaad niet.” Ik: “Niet?? Ik hoorde haar echt!” Paul: “Ik kijk wel even mop.” En hij loopt naar boven. Binnen een minuut is hij weer beneden: “Ze ligt rustig te slapen, Lin.”
Dan komen bij mij de tranen… “Hoe kan het dat ik echt denk dat ik haar hoor huilen, terwijl zij niet huilt?” Paul: “Tja.. weet ik ook niet. Ze huilt natuurlijk wel veel en hard en we weten niet waarom. Je maakt je zorgen. Je hebt een zware zwangerschap achter de rug en bent ook bekaf door het slaaptekort. Alles bij elkaar zorgt er misschien wel voor dat dat gebeurt?” Ik: “Ik ga toch niet ‘gek’ worden hè?” Paul: “Nee hoor schat… Dat ben je al!… Gek op die twee frummels boven en op mij ;-).” We schieten samen in de lach.
Ik: “Zeg dit verder maar tegen niemand hoor! Straks gaan ze zich weer zorgen om mij maken en ik schaam me eerlijk gezegd ook wel een beetje”. Paul: “Komt goed lieverd! Maar Lin, ze huilt echt wel veel, het is niet iets dat jij je steeds inbeeldt. Zeker als ze niet is te troosten, is het pittig. Volgende week consultatiebureau dan misschien toch nog een keer het huilen even bespreken.”
We bespreken een wat genuanceerdere versie op het consultatiebureau, dit vanuit schaamte en ook wel een angst dat er misschien oordeel zou zijn op mijn functioneren als moeder. Een medisch probleem is niet het eerst waarschijnlijke, zeggen de arts en verpleegkundige. We krijgen hulp van de verpleegkundige en proberen van alles, niets helpt. Uiteindelijk blijkt Liv toch een flinke koemelkeiwitallergie te hebben. We starten een speciale dieetvoeding op recept van de Kinderarts. Hoewel we een ander, veel blijer kind hebben, blijft Liv de eerste jaren nog erg aanhankelijk aan mij. Ze heeft mij vaak nodig om de slaap te kunnen vatten.
Waarom deel ik dit persoonlijke verhaal:
- Kwetsbaarheid is iets van ons allemaal, we krijgen er allemaal vroeg óf laat mee te maken;
- Mogelijk vind je herkenning in dit verhaal;
- Het vragen van hulp is voor velen van ons nog niet makkelijk en dit verhaal geeft een mooi voorbeeld daarvan weer;
- Het maakt ook inzichtelijk hoe we daarnaast vaak van ‘pijn’ weg willen, in plaats van ernaartoe, en daar wil ik in algemene zin ook wat dieper op in gaan in dit blog.
Impact van huilen
Het horen huilen van je kind, terwijl het niet huilt is een vaker voorkomend verschijnsel bij ouders waarvan een kind overmatig en ontroostbaar veel huilt. De vermoeidheid, stress en overprikkeling die ook een ouder ervaart, maken dat dit kan gebeuren. Huilen en ieder andere uitdagende situatie met je kind, kan dus een enorme impact hebben op jou als ouder.
Hulp vragen vinden we niet makkelijk en dat heeft een reden
Gelukkig is er bij het huilen van kinderen meestal, in ruim 95% van de gevallen, geen medische oorzaak voor het huilgedrag. Het huilgedrag van kinderen kent dus doorgaans een andere oorzaak. En tegelijk zit daar een struggle voor ouders. Ik heb het bij mijzelf gezien en ook bij de vele gezinnen die ik heb mogen begeleiden; Veel ouders denken dan, zeker in een situatie van veel huilen en (nog) geen duidelijk medische oorzaak, dat het er dan bij hoort, dat het een fase is, of dat de situatie volledig aan henzelf ligt. Ze schamen zich, zijn bang niet te voldoen als ouder, of denken het toch alleen te moeten oplossen. Ze worden bij het vragen van hulp dikwijls gevangen door het idee met de billen bloot te moeten en voelen zich daar dan kwetsbaar bij. Veel ouders vragen door dit alles niet of te weinig hulp.
Ouders laten zich nog te vaak leiden door de waarheden die zij zelf, en vaak hun omgeving, hebben gecreëerd over het vragen van hulp. Of over de vorm van hulp. Ook hoe wij momenteel met elkaar verbonden zijn, draagt bij aan terughoudendheid bij het vragen van hulp. Meer als ooit zijn we vooral gericht op ons eigen gezin. We delen veel minder samen, dan vroeger in een gemeenschap wel de gewoonte was. We zijn veel solistischer geworden en zien daardoor vaak alleen nog het groene gras bij de buren. We vergelijken op zo een moment die mooie buitenkant van de ander, met onze pure en soms rauwe binnenkant.
Maar zijn ons eigen gecreëerde waarheden wel kloppend? En kloppen die van de omgeving? Daarnaast… Hebben we misschien samen – als maatschappij – geen stappen te nemen om elkaar weer echt te zien? Gevolg van waar we nu nog staan is helaas wel, dat een gezin in zo’n waarheid – vaak langer dan nodig – in een uitdagende situatie blijft zitten. Een situatie die ze vaak veel makkelijker voor zichzelf zouden kunnen maken, door zich al eerder helemaal uit te spreken. En ook écht om hulp te vragen. Maar daarvoor heb je als ouder wel eerst zo een waarheid of overtuiging bij jezelf, of van je omgeving, los te laten. En dat weet je zelf vaak ook wel, maar toch, voordat je dan die stap neemt… Zo diep zit soms dus zo een waarheid of overtuiging. Maar zodra het je eenmaal lukt wordt het echt zoveel makkelijker. Hulp vragen, vraagt dus om lef & moed en is super krachtig!
En daarnaast ligt er ook binnen het zorglandschap de uitdaging om in iedere situatie zo scherp en waardevrij mogelijk te blijven signaleren en de hulp-/zorgvrager precies te ontmoeten waar hij is.
Daarnaast gaan we liever weg van ‘pijn’, dan ernaartoe
Wanneer een kind veel huilt en/of slecht slaapt trekken we vaak van alles uit de kast. We willen graag weg van die ‘pijn’ en zijn dan geneigd om al (te) snel in de probleemoplossing te gaan zitten. We verzanden dikwijls in het aanbod van diverse schommelwiegen & -wippers, bakerdoeken en -zakken, het bezoeken van verschillende specialisten (zoals de osteopaat, de manueeltherapeut, een slaap- en droomritmecoach, het consultatiebureau en de kinderarts met soms zelfs een opname – zonder medische oorzaak – tot gevolg, puur om het gezin te ontlasten). Helemaal niets ten nadele van deze producten en geweldige mensen, want zij doen echt goed werk! En natuurlijk wil jij een oplossing! Eerlijk is eerlijk, het is vaak ook echt niet vol te houden. Maar helaas geeft niets écht een passende en duurzame oplossing, wanneer jij vooral weg wil van het huilen, het wil vermijden of direct op wil lossen.
Daarvoor moet je eerst de ‘pijn’ willen en kunnen benaderen en heb je de blik naar binnen te maken. Bij jezelf en waar mogelijk ook bij je kind. Wie ben je? Wie ben jij als ouder? Wat is echt belangrijk voor jou? Wie is jouw kind? Wat is belangrijk voor jouw kind? Hoe wil jij het als ouder? Wat heb jij eventueel nodig? Etc. Om vervolgens de blik naar buiten te kunnen maken. Wat speelt er nog mee in mijn omgeving? Wie of wat zijn mijn hulpbronnen? Etc. En tegelijk ook de blik te richten op het verleden tot en met het heden, voor jezelf en voor je kind. Wat speelt er (mogelijk) allemaal mee vanaf de periode van conceptie tot en met nu? Hoe heb ik zelf mijn kindertijd ervaren?
Wat is essentieel voor een passend en duurzaam resultaat?
Parallel aan deze blikken, is een brede en integrale blik essentieel als je het mij vraagt; een goed afgestemde samenwerking met andere specialisten (zoals de Huisarts, Jeugdarts CB, Orthopedagoog, Kinderarts, Kinderfysio, Psycholoog etc) om medische vraagstukken niet over het hoofd te zien en zo goed mogelijk aan te sluiten.
(Intensieve) begeleiding naar wens, op de juiste plaats en op het juiste moment kan een enorm groot verschil maken.
Misschien herken je het volgende wel, in de praktijk zie ik het zeer veel: Daar sta je dan als ouder, met al je goede moed… Met het plan dat je hebt gevormd uit alle wijze raad en tips die je hebt opgezocht, van mensen die je hebt gehoord, van deskundigen die je hebt geraadpleegd. En dan, in die oorverdovende stilte van de nacht, loopt het even niet zoals je had gehoopt. Weer jouw arme frummel in je armen en dat intense geluid van huilen, wat nu nóg harder als hard klinkt. En geen back-up! Geen klankbord of bevestiging van iemand die jullie juist hier even tot steun kan zijn. En soms heb je van die momenten, dat je precies dat zo goed zou kunnen gebruiken.
Juist door mijn eigen ervaringsdeskundigheid in combinatie met de expertise die ik heb opgedaan in mijn jaren als Jeugdverpleegkundige bij de JGZ, heb ik mijn aanbod zo flexibel mogelijk samengesteld. Zodat ik er ook op die meest moeilijke momenten voor je kan zijn! Ook als dat in de avond of nacht nodig is! Meer weten? Laat even een berichtje hieronder achter!
Nog even in het kort:
- Er zit dus angst, schaamte of schuld op het vragen van hulp. We vragen – door o.a. ons eigen gecreëerde waarheden, het met de billen bloot effect en gevoel van kwetsbaarheid – vaak pas echt om hulp als de situatie (bijna) onhoudbaar is en dat is ongelofelijk jammer. Hulp vragen, vraagt juist om lef en moed en is super krachtig!
- We gaan vaak liever van het huilen weg, in plaats van ernaartoe! We zitten meestal (te) snel in de probleemoplossing. Helaas bestaat er meestal geen quickfix op dit gebied, die ook duurzaam en gewenst resultaat geeft. De mogelijkheid is groot dat je dan nog iets over het hoofd ziet. Wat dan wel? Een laagdrempelige inzet van een brede en integrale blik. Dit in combinatie met – een wederom laagdrempelige – juiste ondersteuning thuis én op het juiste moment. Zelfs in de avond of nacht als dat nodig is!
En jij? Wees eens eerlijk…
Hoe makkelijk vraag jij om hulp? Super als dat jou goed af gaat! Vind je dit nog niet zo makkelijk? Nu je weet dat hetgeen je remt in het vragen van hulp, meestal je eigen gecreëerde waarheden zijn… Wat houd je nog tegen?! Zou het je ook nog tegenhouden als je wist: Dat hulp vragen een kracht is die jij ook beheerst, gewoon door het te doen! Dat de meeste mensen in je omgeving juist iets willen doen voor je en je echt graag helpen. En dat je het daarmee in eerste plaats voor jezelf, voor je kind, zelfs voor je omgeving makkelijker maakt? Ben jij klaar voor deze nieuwe waarheid? Wanneer kom jij in actie?
Tot slot!
Iedere periode met ons kind maken we maar één keer mee. En echt alle clichés daarover zijn waar! De tijd vliegt… Voor je weet gaan ze naar de middelbare school, halen ze zogenaamde pranks met je uit, weet ik wat nog meer 😉
Ik gun het iedereen, om die kostbare tijd zo prettig mogelijk te beleven!
Mooie dag en tot snel!
Liefs Linda, New Nurture.
View comments
+ Leave a comment